Je kunt natuurlijk roepen dat het allemaal niet uitmaakt, dat romans nu eenmaal maar romans zijn, maar ik denk dat de beeldvorming in romans wel degelijk wat uitmaakt en dat die beeldvorming lezers van die romans als het ware opvoedt in wat normaal of niet normaal is. Laten we eens een paar citaten bekijken uit het begin van deze roman.
"My girlfriends assure me this won’t last forever, this connection I feel with my own husband. Any day now, they tell me, familiarity will fizzle my fire, and I will suddenly start noticing other men. I will stain my cheeks and gloss my lips for nameless, faceless strangers who are not my husband, and I will imagine them touching me in places only a husband should have access to. The seven-year itch, my girlfriends call it, and I can barely imagine such a thing, because today — seven years and a day — Will’s hand glides across my skin, and the only itch I feel is for him."(6)
"Will and I split our household duties neatly down gender lines. The cars and house upkeep are his department, the cooking and cleaning are mine. Neither of us much minds the division of labor. College taught me to be a feminist, but marriage has taught me to be practical. Making lasagna is so much more pleasant than cleaning the gutters."(8)
Kijk, dan zet je in je roman al meteen kritiekloos alle vanzelfsprekendheden over relaties neer. Hij is die Ene, de Ware, aan andere mannen denkt ze niet. En ze houden er een rolverdeling op na die volkomen traditioneel is. De hoofdpersoon is verre van een feministe, heeft niets geleerd, geen strijd gevoerd om dingen te veranderen, gemakzuchtig doet ze wat 'lekker voelt'. Ze krijgt een dure ring van hem en kwijlt. Ze werkt zonder vraagtekens in haar hoofd op een school voor verwende rijkeluiskinderen. Ze heeft het geregeld over brede grote mannen en kwijlt ook dan: "He really is a fine specimen of a man. Lean and dark and slick with sweat, his muscles bulked up under his skin.". Aantrekkelijke mannen zijn blijkbaar gespierde mannen, ook al zo'n gemakkelijke benadering. En ze kunnen niet met emoties omgaan, wat blijkbaar heel acceptabel is: "Poor Corban, he looks like he’s at a loss. He’s a man without a clue what to do with a sobbing pseudo widow, so he just sits there, stiff and uncomfortable, his gaze scanning my face like he’s searching for something. Any indication for how to make me stop crying, most likely."
Het is geen slecht geschreven boek, maar normatief mag ik de schrijfster en haar hoofdpersonen al meteen niet. Het verhaal is wel aardig, maar de personages zijn saai. De massa paaien met normatieve vanzelfsprekendheden is niet mijn ding.
De leugen van dit boek The marriage lie wordt snel duidelijk: haar man zou voor een conferentie naar Orlando vliegen maar blijkt een van de overledenen van de gecrashte vlucht naar Seattle te zijn. Er was nooit een conferentie in Orlando, er is geen reservering van het hotel in Orlando. Hij wil om een of andere reden - zo blijkt later - dat iedereen gelooft dat hij dood is. Zelfs zijn vrouw stelt hij niet op de hoogte van zijn bedrog. Zij denkt dus de hele tijd dat hij dood is. En na langere tijd verschijnt hij ineens weer stiekem in hun huis.
" I drop my phone onto the counter with a clatter, my eyes never leaving Will’s. I grip the marble and wait for the violent spasm of hatred and fury at seeing him again. I brace for it, but it doesn’t come. What comes is relief, swift and sudden, and love, like a warm layer of honey around my heart. I still love this man, dammit. I’m still in love with him. Despite all the lies and betrayals, I probably always will be. 'God, I’ve missed you,' he whispers.'"(404)
"His words break my heart, and I’m as confused now as I’ve ever been. People are dead. Millions of dollars went missing. What Will did is wrong on so many levels, and I know I should be boiling over with fury. I know I should feel blame and anger and confusion and, yes, hatred, too. And yet, looking into my husband’s beautiful, wrecked face, I can’t seem to summon up anything other than sorrow. An overwhelming sadness for a man who would rather fake his death than reveal the truth. A sob elbows up my throat, startling us both. 'I should hate you. I want to hate you. I want to be physically ill because I’m sitting in the same room as you, but I’m not. I don’t. I still love you and I despise myself for it.' Will moves closer. He scoots down the couch until he’s on my side, sitting right here, less than a foot away. 'I’ll always love you.'"(416)
Allemaal gemakkelijke clichés. Ze wordt niet eens kwaad, want 'ze houdt zo veel van hem'. Wat voor zwakke persoonlijkheid heb je dan ... Alsof je nog liefde zou kunnen voelen voor iemand die je weken heeft laten geloven dat hij dood is. Zo gemakkelijk ... En ze kussen, en ze gaan naar bed met elkaar, en dan drukt ze het alarm in waarmee ze de politie waarschuwt en gooit ze hem voor eeuwig aan de kant. Dat kan allemaal zo maar. Ik vind het hoogst onwaarschijnlijk. Misschien voegt ze er wel aan toe dat hij haar wilde verkrachten .... weer een #metoo-geval, tjonge.
Kimberley BELLE The marriage lie [roman][Ontario: Harlequin Books, 2016, 440 blzn. epub; ISBN-13: 978 14 6039 6353]