Soms komen de dingen op een mooie manier bij elkaar. Vaak door toeval. Iemand zegt iets, je leest iets, en ineens valt alles op zijn plaats. Dat overkwam me met de film My Blueberry Nights van regisseur Kar-wai Wong, waarin Rachel Weisz, Natalie Portman, Jude Law, David Strathairn en Norah Jones acteren.
Ik houd als zo veel mensen van de muziek van Norah Jones. Pretentieloze muziek, blues, jazz, en nog meer. Melancholisch. Alles door Norah Jones heel rustig gezongen met een lichtbruine sensuele stem. Alles subtiel begeleid, zijzelf vaak aan de piano of op de gitaar. Wat een talent en wat een rustig zelfvertrouwen. Het maakt haar muziek bijna meditatief. Temidden in de rusteloze beweging van alledag zet die muziek je ineens stil.
Daarnaast heb ik iets met het gezicht van Norah Jones. Het is wisselend van expressie, van introvert naar extravert, van donker naar licht, gevoelig, gaaf. Erg mooi.
Ik houd als zo veel mensen ook van films. Met name tijdens mijn studie heb ik enorm veel films gezien. Fellini, Pasolini, Truffaut, Godard, alle grote regisseurs. Dat waren nog eens tijden. Hoe vaak zie je tegenwoordig nog filmhuisfilms op tv? Wat een pulp zie je tegenwoordig! Fantasieloos geweld, wraak en machtsmisbruik, corrupte Amerikaanse oppervlakkigheid. Het leert me alleen maar nog meer waardering te hebben voor films met inhoud, waarin het om gewone mensen en echte situaties gaat, films met gevoel, met subtiele intelligentie, met originele verbeelding.
Over smaak valt niet te twisten, zeggen mensen gemakkelijk. O jawel, hoor! Je moet van heel goeden huize komen om mij ervan te overtuigen dat Die Hard een betere film is dan Amélie, om maar eens wat te noemen. En, nee, niet alles is relatief.
Daarnaast heb ik iets met bepaalde actrices. Ook met acteurs trouwens, maar die zet ik niet als schermachtergrond neer :-). Toen ik Natalie Portman als 13-jarige in Léon zag, dacht ik al wel dat ze een fantastische actrice zou worden. Toen ik Jude Law in The Talented Mr. Ripley zag, was ik onder de indruk en begreep ik het verschil tussen 'acteren' en 'in een film meespelen'. Rachel Weisz viel me ooit op in de Inspector Morse aflevering Twilight of the Gods en ik zag haar inderdaad terug in allerlei andere films, zoals The Constant Gardener.
En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Het is voor mij gewoon bewondering van talent en schoonheid. Maar er is voor mij ook een gemeenschappelijke noemer: het zijn allemaal acteurs / actrices die in hun rollen een sensitieve intelligentie uitstralen, mensen die subtiel kunnen acteren en karakterrollen kunnen neerzetten.
Ik ben daarom heel blij met de film My Blueberry Nights uit 2007 van regisseur Kar-wai Wong waarin dat allemaal samenkomt.
Ik kende Kar-wai Wong nog niet. Wat een geniale waarnemer is dat! Prachtige regie, fantastische tekst, en een bijzondere beeldvoering maken de film zo al een klasse apart.
Maar hij brengt ook al mijn favorieten bij elkaar in één film en hij ziet blijkbaar dezelfde dingen als ik. Het acteertalent van Jude Law, Rachel Weisz, David Strathaim, Natalie Portman komt in deze film volledig tot zijn recht. En Norah Jones als actrice blijkt een gouden greep. Is het mogelijk dat iemand zo natuurlijk en vol zelfvertrouwen en zo subtiel kan acteren zonder daarvoor ooit enige opleiding gehad te hebben? Blijkbaar. Of misschien wel: juist daarom. Wat een getalenteerde vrouw is Norah Jones!
Maar ook waar: Kar-wai Wong moet even gefascineerd zijn door haar gezicht als ik, hij brengt het prachtig in beeld, steeds weer anders, fijngevoelig. Schoonheid als troost in een waanzinnige wereld.
Het centrum van de film: New York. Elisabeth (Norah Jones) komt er achter dat haar vriend het met een ander houdt. Ze laat in de koffiebar van Jeremy (Jude Law) — waar die vriend met zijn nieuwe vriendin at — de sleutels achter in de hoop dat die vriend ze ooit komt ophalen. Maar tegelijkertijd wil ze in de gaten houden of dat ook gebeurt.
Ze komt dus steeds weer terug in die koffiebar en er groeit een fijngevoelig contact tussen Elisabeth en Jeremy. Als Elisabeth na het zien van de video van een beveiligingscamera in die koffiebar eindelijk accepteert dat het voorbij is met die vriend, gaat ze op weg om die nare ervaring achter zich te laten. Maar ze schrijft al die tijd wel aan Jeremy over wat ze meemaakt. Ze mag hem erg graag.
In Memphis verdient ze als Lizzie haar geld door overdag in een eettent en 's avonds in een bar te werken. Een van de stamgasten is Arnie (David Strathairn) die er zijn verdriet wegdrinkt.
Hij is getrouwd met Sue Lynne (Rachel Weisz), maar hij is zo gek op haar dat het haar benauwt. Met als gevolg dat Sue Lynn zich op een vervelende manier probeert los te maken van Arnie, omdat Arnie haar op geen enkele manier los kan laten. Ze zitten in feite allebei klem, zo blijkt gaandeweg. Als Arnie zich doodgereden heeft en Sue Lynne de stad verlaat voor een nieuw leven, besluit ook Elisabeth verder te trekken.
Weer vele kilometers verder, richting Las Vegas, gaat ze als serveerster met de naam Beth in een casino werken. Ze ontmoet er de pokerspeelster Leslie (Natalie Portman) die het spel van haar vader heeft geleerd en zich dagelijks stort in een hard spel van bluf, strategie, en het 'lezen' van de tegenstander. Ze gaat ervan uit dat je alles wat anderen zeggen moet wantrouwen. Elisabeth gaat er juist van uit dat je anderen moet vertrouwen. Die verschillen van benadering worden prachtig neergezet en beide vrouwen nemen er uiteindelijk iets van mee.
Elisabeth besluit na die episode dat het tijd is om terug te keren naar New York en naar de koffiebar. En uiteraard wordt het nu echt wat tussen Jeremy en Elisabeth.