Deze film gaat over Japanse familieverhoudingen en laat tegelijkertijd allerlei culturele eigenheden van Japan zien. Ook qua waarden en normen is deze film bijzonder boeiend, omdat hij vertelt over mensen die goed voor je zijn, voor je zorgen, met je meeleven, van je houden, ook al is het niet binnen een standaard gezin met een vader en een moeder.
Er zijn zo veel films waarin alleen maar agressie en ellende tussen mensen worden weergegeven dat een film als deze voor mijn gevoel een verademing is. Er wordt hier eens niet gewerkt met een ergerlijk conservatief cliché. Dat een halfzusje opgenomen wordt door drie zussen en dat die drie zussen hun best doen om haar goed op te voeden is apart en maakt het verhaal juist zo boeiend. Dat is denk ik de belangrijkste waarde hier: het gaat niet om de formele verhoudingen tussen mensen, het gaat erom dat je elkaar zo goed mogelijk helpt binnen welke verhoudingen dan ook vanuit een gevoel van solidariteit.
Drie heel uiteenlopende zussen wonen samen in hun vroegere ouderlijke huis in Umimachi, een zeestadje.
De oudste zus Sachi Kouda (gespeeld door Haruka Ayase) is wat strenger, ze werkt als verpleegster met terminale patiënten, draagt de verantwoordelijkheid van oudste zus, is een sterke vrouw. De middelste zus Yoshino Kouda (gespeeld door Masami Nagasawa) is de zus met een wat chaotisch liefdesleven, iemand die lol wil hebben. De jongste zus Chika Kouda (gespeeld door Kaho) leeft eenvoudig en is altijd vriendelijk.
Hun vader en moeder zijn jaren geleden gescheiden. De moeder woont elders, in Sapporo. Die hebben ze al een tijd niet gezien. De vader is opnieuw getrouwd, heeft een dochter - een halfzusje van het drietal dus - en woont in Yamagata op het platteland.
Die vader overlijdt. De zussen gaan naar de begrafenis al hebben ze die vader al vijftien jaar niet gezien. Ze worden van het station afgehaald door hun halfzusje Suzu Asano (gespeeld door Suzu Hirose). We zien ze later op de begrafenis, waar ze merken dat Suzu voortdurend haar stiefmoeder moet troosten en ondersteunen die zichzelf erg zielig vindt en haar verantwoordelijkheid als volwassene afschuift op Suzu. Sachi komt meteen op voor haar halfzusje, als ze hoort dat de stiefmoeder Suzu weer met een taak wil opzadelen die ze zelf als volwassene op zich zou moeten nemen. Suzu bewondert dat. Sachi denkt ook dat deze echtgenote haar man weinig heeft opgezocht in het ziekenhuis en dat ze dat allemaal aan haar stiefdochter Suzu overliet. Dat blijkt zo te zijn. De vrouw doet Sachi in alles aan haar moeder denken, het zelfmedelijden, het afschuiven van verantwoordelijkheid, het zich laten ondersteunen door anderen.
Bij het afscheid vraagt Sachi Suzu naar de mooiste plek daar. Suzu neemt de drie zussen mee naar een plek hoger op de berg met een fantastisch uitzicht, een plek waar ze vaak met haar vader kwam. De drie zussen troosten haar - iets wat haar moeder niet deed -, want natúúrlijk is dat 15-jarige meisje erg triest over de dood van haar vader en de drie zussen voelen dat goed aan. Ze bedanken haar voor alle zorg die hun vader een gelukkig levenseinde heeft bezorgd. Dat schept een band. Wanneer de zussen op de trein terug naar huis stappen vraagt Sachi aan Suzu of ze zin heeft om in Kamakura te komen wonen bij hun drieën. Dat wil ze wel.
We zien Suzu inhuizen in Kamakura, in het oude grote familiehuis. Ze wil meteen helpen, maar Sachi geeft haar de ruimte om te wennen aan haar nieuwe situatie. We zien haar naar haar nieuwe school gaan, voetballen bij haar nieuwe voetbalclub, met de zussen en anderen eten in het populaire restaurant van Ninomiya, ze maakt met de zussen umeshu (pruimen op sap, eventueel ook likeur), ze raakt bevriend met een aardige jongen uit haar klas. En we zien dat ze het wat moeilijk vindt om tegenover haar halfzussen over haar vader te praten, maar dat is meer haar eigen onzekerheid dan dat dat niet zou kunnen. Kortom: we zien haar als tiener harmonisch opgroeien in een nieuwe omgeving. De drie zussen doen het goed, die opvoeding doet Suzu goed, ook al is er wat weerstand van de formele oude garde in de familie (een tante, de moeder).
In drie zijsporen maken we daarnaast kennis met het leven van de drie oudere zussen. Sachi - een succesvolle hoofdverpleegster heeft een relatie met een getrouwde dokter. Die relatie loopt niet zoals ze wil. En dat wordt er niet beter op als hij naar Amerika wil en haar mee wil nemen. Uiteraard wil ze dat niet, want ze heeft haar verantwoordelijkheden hier en hij is getrouwd. Dat betekent het einde van die relatie. Er is een zesjarige Memorial Service voor de Kouda-familie waar de moeder ook verschijnt. Met name Sachi heeft geen hoge pet op van haar moeder. We zien de ingewikkelde relatie die ze heeft met die moeder, maar uiteindelijk begrijpen ze elkaar toch iets beter.
Het gaat ook over de vriendjes van Yoshino. En over dat ze teveel drinkt en te gemakkelijk geld uitgeeft. En over haar oppervlakkige baantjes. Uiteindelijk krijgt ze een wat serieuzer baantje met een aardige man van een bank die financiële regelingen treft met klanten die schulden hebben. Sachi en Yoshino ruziën behoorlijk vaak, maar dan wel zoals dat gaat tussen zussen, ze hebben verschillende persoonlijkheden, maar mogen elkaar uiteindelijk best graag.
We leren ook Chika kennen die in een schoenenwinkel werkt net als haar vriend.
De film eindigt met de begrafenis van Ninomiya die al een tijdje ernstig ziek was en met de vier zussen aan het strand.
De Japanse film Umimachi diary (Our little sister / Ons zusje) van regisseur Hirokazu Koreeda is van 2015 en heeft wereldwijd veel belangstelling getrokken en prijzen gewonnen. De film werd ook het begin van een geweldige loopbaan als actrice voor Suzu Hirose.