Mensen interpreteren voortdurend, ze kunnen niet anders. Een voorbeeld.
Iemand wandelt op een zandpad, ziet iets liggen dat haar opvalt, omdat het contrasteert met de kleur en de vorm van het zandpad en met de kleuren en vormen van het gras, de struiken en de bomen in de omgeving. Dichterbij gekomen meent ze aanvankelijk te weten wat er ligt, ze besluit het op te rapen. Terwijl ze zich bukt, voelt ze een paar pijnlijke rugspieren en er schiet haar een herinnering te binnen aan de fitnesstraining van de avond tevoren. Vrijwel meteen richt ze haar aandacht weer op het voorwerp en raapt het op. Ze ziet de kleuren en de vorm van het ding, ze schat het gewicht, ze betast de oppervlakte, ze probeert het thuis te brengen en zoekt daartoe haar geheugen af naar herkenningspunten. Intussen is ze alweer overeind gekomen en loopt ze verder over het zandpad, maar haar aandacht is nog steeds bij het gevonden voorwerp. Ze verwondert zich over de vindplaats, ze bewondert de vorm en de kleuren van het ding, ze vraagt zich af wat de geldwaarde ervan is en waar het toe dient. Ze bedenkt een aantal mogelijkheden om een antwoord op die vragen te krijgen, ze denkt aan een vriendin die werkzaam is in een antiekzaak en die waarschijnlijk meer over het ding kan vertellen.
Bij deze wandelaar zien we een voortdurend proces van waarneming, associatie, beweging, waardering, interpretatie, enzovoort. En er is eveneens sprake van steeds weer nieuwe stukjes werkelijkheid die in dat proces betrokken worden.
Zo zijn mensen altijd bezig. Ze denken terug en ze denken vooruit. Ze geven voortdurend zin en betekenis aan ervaringen. Ze interpreteren de indrukken die ze opdoen of de gevoelens die ze hebben. Ze slaan ervaringen op in kennis en gebruiken die kennis weer bij nieuwe ervaringen.