Ik ben een filosoof. Een echte. Altijd geweest ook. Ik kon, toen ik dertien was, al niet begrijpen dat een meisje in BH en Broekje zich anders gedroeg dan hetzelfde meisje in Bikini. Nog geen gevoel voor context natuurlijk.
Niet het gemakkelijkst soort mensen, filosofen. Nieuwsgierigheid ergert mensen. Vragen irriteren mensen. Die houding dat niets vanzelfsprekend voor je is, dat je het allemaal nog wel eens wilt zien, dat je niets zo maar op gezag aanneemt. Mensen kunnen er slecht tegen. Maar het is hoe ik ben.
"Deze wereld heeft overal behoefte aan, behalve aan extra informatie," schreef Michel Houellebecq in De wereld als markt en strijd. Ik snap waar dat vandaan komt, ik denk dat ook vaak.
Ik vraag me geregeld af waarom ik zo weinig de neiging heb om reacties of ideeën op te schrijven bij allerlei dingen die ik lees of zie. Ik heb er nota bene deze website voor. Er is zoveel wat me ergert en waarover ik opvattingen heb en toch schrijf ik die nooit op. Maar ja, er zijn al zo veel mensen die reageren en opvattingen hebben, denk ik dan, en het niveau van die reacties en opvattingen is meestal bedenkelijk, de wereld is beter af zonder.
Ik ben gewoon niet arrogant of gemotiveerd genoeg om wat ik vind zo belangrijk te maken, geloof ik. Hoewel... Tegelijkertijd vind ik dat ik als filosoof geleerd heb om over dingen wat beter na te denken dan veel andere mensen. En er is een tegenwicht nodig, want tegenwoordig wordt door Jan en alleman geroepen dat alle meningen en opvattingen even veel waard zijn. Dat is natuurlijk lariekoek, er is veel meer 'objectiviteit' dan mensen willen geloven en bepaalde opvattingen zijn echt wel beter en doordachter dan andere. Misschien dat de wereld geen behoefte heeft aan extra informatie, maar wat kritische vragen en standpunten lijken me in deze wereld meer dan ooit noodzakelijk.