Er is door sommige auteurs nogal wat negatief en conservatief commentaar geleverd op de rollen die actrice Jodie Foster als dertienjarige tiener vertolkte in drie films uit 1976: Bugsy Malone, Taxi Driver en The Little Girl Who Lives Down The Lane.
Bugsy Malone van regisseur Alan Parker was de eerste van die films, maar och, hier viel de kritiek nog mee. De beoordelingen van de film zijn over het algemeen positief. Deze Amerikaanse film over de wereld van de misdaad - het verhaal speelt in de tijd van de Prohibition en lijkt op het soort films zoals rond Al Capone - wordt namelijk in zijn geheel door kinderen gespeeld. Zo schattig, hè, die kinderen ...
In deze film speelt de jonge Jodie Foster met verve de ietwat hoerige zangeres Tallulah. Maar in tegenstelling tot de film Angyali üdvözlet is er in de film werkelijk geen kiertje bloot te zien. Vanuit dát perspectief kun je het hier dus niet over seksualisering hebben.
Maar je hebt niet per se bloot nodig om te seksualiseren. Het feit alleen al dat Foster een hoerige zangeres speelt en dat andere meisjes danseressen in een nachtclub vertolken en dat ze daarbij dus sexy moeten doen zoals volwassen vrouwen zou je ook zo kunnen opvatten. Toch is hierover wonderlijk genoeg geen rel uitgebroken. Maar dat had dus best gekund. Want het ligt niet aan dat het toen nog pas 1976 was, want de andere twee hierboven genoemde films zijn uit hetzelfde jaar en leidden wel tot eindeloos gezeur.
En er is trouwens al helemaal geen discussie geweest over het feit dat kinderen de gewelddadige wereld van de misdaad uitbeelden in een film. Ik wed dat niemand daar ook maar één seconde bij heeft stilgestaan. Ze mogen mensen dus wel beschieten (oké, met deegpropjes of zo, niet met kogels), maar absoluut niet iets bloots laten zien. Dat even duidelijk is wat de (Amerikaanse) samenleving toelaatbaar acht en wat niet.