Uiteraard is er kritiek mogelijk op het denken van Husserl en op een stroming als de fenomenologie. Hier een kritische bespreking van een aantal thema's die ik ooit opnam in een werkstuk voor mijn filsofiestudie. Het zijn enorm abstracte analyses, maar goed, voor wat het waard is.
Als je er van uit gaat dat we in een wereld van onenigheden leven - en als je om je heen kijkt, kun je moeilijk anders dan daar van uit gaan - is het dan niet erg naïef te menen dat je via rationele weg zou kunnen komen tot het overbruggen van de vele tegenstellingen? Hoe kun je ooit tot universele en absolute regels komen, hoe kun je tot beweringen komen die a priori en toch synthetisch zijn en die dus iedereen die nadenkt zou moeten aanvaarden? Descartes, Kant en Husserl doen verwoede pogingen om dergelijke regels en beweringen te bereiken. Ze zijn uit op bovenhistorische zekerheden. En achteraf blijkt dan hoe historisch je hun resultaten moet zien:
Waarmee overigens niet gezegd wil zijn dat we van deze filosofen niets zouden kunnen leren. Ik geloof alleen niet zo in die zekerheid en absoluutheid waarop ze aanspraak maken.